күләйлан

зат. жерг. Селтеңбай, жеңілтек, ақақаушыл. Қыз, әп-әсем келбеті демесе, ол да бір к ү л ә й л а н. Қолынан домбырасы түспейді (Ж. Нәжімеденов, Кішкентай, 8). – Иә, қайтеміз! Түбінде өлеміз екен деп, к ү л ә й л а н болар жайым жоқ. Арақ беріп мақтау алмассың (Қ. Тоқмырзин, Үш кие, 215).